توضیحات
تسبیح 101 دانه فیروزه تبتی کد 742
تاریخچه فیروزه (Turquoise)
نام قدیم فیروزه، Turquoise است که مى تواند از نام ترکیه آمده باشد؛ زیرا ابتدا معتقد بودند این کانى از کشور ترکیه آمده است (فیروزه به احتمال زیاد از کوه على میرزا در پارس، ایران کنونى، یا شبه جزیره سینا در مصر آمده که هر دو از مناطق قدیمى شناخته شده اى هستند که فیروزه از آنجا استخراج مى شده). به احتمال دیگر، این نام از توصیف فرانسوى سنگ جواهر Pierre turquin به معناى سنگ آبى تیره گرفته شده است.
طى هزاران سال، فیروزه آبى تیره جهان در ایران یافت مى شد و اصطلاح فیروزه پارسى مترادف با بهترین فیروزه بود. این مساله در اواخر قرن ۱۸ و اوایل قرن ۱۹ هنگامى که ذخایر مهم و مرغوبب فیروزه را در باختر و جنوب باخترى آمریکا کشف کردند، تغییر کرد. مواد این ذخایر به خوبى و عیار فیروزه پارسى بود و اکنون بیشترین فیروزه، در آمریکا با عیار بالا استخراج مى شود. هر چند امروزه همچنان فیروزه پارسى برابر یک تعریف از کیفیت فیروزه است تا بیان مبدا و سرچشمه آن.
خواص شیمیایى فیروزه:
فرمول شیمیایی فیروزه را کراس ۱۹۵۲ به صورت cuoh(po4)5 h5(ai(oh))b نوشته است.
فیروزه دارای وزن مخصوص ۸/۲-۶/۲ و ضریب شکست ۶۵/۱- ۶۱/۱ و سختی ۵-۶ است .
فیروزه از نظر خواص نورانی دو محوری مثبت است. فیروزه ترد و شکننده است. جلای فیروزه شیشه ای و به قولی مومی است. معمولاً نور را عبور نمی دهد یا به عبارتی او پاک و (کدر و تیره ) است.. در صورت ساختن پرده بسیار نازکی از فیروزه نو را از آن عبور می کند.
ترکیب شیمیایی فیروزه به این صورت است اکسید آلومینیم %۸۴/۳۶ – اکسید فسفر %۱۲/۳۴ – اکسید مس %۲۷/۹ – آب %۴۷/۱۹ و همینطور ناخالصی نیکل و منگنز میباشد.
فیروزه دارای سیستم تری کلینیک رده پنیا کوئیرال فرم کریستالی اکثراً کوچک و یا منشوری است.
